Την αναγκαιότητα αλλαγής της διαμορφωμένης άποψης των κοινωνιών στο σύνολό τους δείχνουν οι μαρτυρίες επτά γονιών που καθημερινά παρατηρούν τις αντιδράσεις του περίγυρου τους στις ειδικές ανάγκες που έχουν τα παιδιά τους.
Από τις απαντήσεις που μας δίνουν οι γονείς είναι προφανής η ανάγκη μιας διαφορετικής παιδείας και διαπαιδαγώγησης από τις οικογένειες και τα σχολεία ούτως ώστε κάθε παιδί μικρής ηλικίας να αναγνωρίζει από νωρίς ότι η διαφορετικότητα ενός ανθρώπου με ιδιαιτερότητες, τον θέτει και αυτόματα έξω από μια ομάδα ανθρώπων. Ας δούμε όμως τι απάντησαν στην ερώτηση "Πως αντιδρά ο περίγυρος στην ιδιαιτερότητα που έχει το παιδί σας, επτά γονείς που το αντιμετωπίζουν καθημερινά:
Γεωργία
Ένα χαρακτηριστικό συμβάν, το οποίο συνέβη σε εμένα και με τάραξε ήταν όταν το παιδί μου ήταν ακόμα σε μικρή ηλικία. Μια μητέρα που η κόρη της έκανε παρέα με το δικό μου παιδί δεν είχε καταλάβει ότι την άκουγα και είπε χαρακτηριστικά στο παιδί της : «Καλά δεν το καταλαβαίνεις ότι είναι χαζό αυτό το παιδί;». Το παιδί μου ακόμα πήγαινε σε κανονικό σχολείο. Αυτό ήταν η αφορμή για να συνειδητοποιήσω τη διαφορετικότητα του.
Ελισάβετ
Το παράπονο μου είναι πως η κοινωνία τις περισσότερες φορές δείχνει πλήρη αποστροφή στη κατάσταση του παιδιού μου. Στο σχολείο στο οποίο πήγαινε, δεν ήξεραν να διαχειριστούν αυτές τις περιπτώσεις παιδιών. Δεν ήθελαν κιόλας να μάθουν. Ακόμα και οι πιο νέοι δάσκαλοι αν και θα έπρεπε να είναι πιο εξοικειωμένοι, δεν θέλουν να ξέρουν για τη κατάσταση του. Επικρατούσε η αρχή «καλύτερα να μην ξέρω. Καλύτερα να μην έχω στο χώρο μου ένα τέτοιο παιδί».
Μιχάλης
Εγώ θεωρώ πως το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην κοινωνία. Η κοινωνία τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει και να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα μέσα από καμπάνιες που οργανώνει. Κατά τη δική μου γνώμη οι ίδιοι οι γονείς θα πρέπει να αποδεχτούν τη πρόβλημα του παιδιού τους και να το προβάλλουν στην κοινωνία. Να σας αναφέρω ένα περιστατικό για να καταλάβετε τι εννοώ. Τη πρώτη χρονιά που πήγε το παιδί μου στο ειδικό σχολείο, τη 25η Μαρτίου βγήκα εγώ μπροστά για να πάει το σχολείο στη παρέλαση. Ενώ λοιπόν τόσες χρονιές δεν πήγαιναν τα παιδιά και ούτε οι ίδιοι οι γονείς δεν τα ακολουθούσαν, εκείνη τη χρονιά πήγα μόνο εγώ, η κόρη μου και ο διευθυντής. Την επόμενη ήμασταν 35 παιδιά. Θέλω να πω πως αν εμείς δεν βγούμε μπροστά, και να φωνάξουμε είμαστε εδώ, κανείς δεν θα σε βοηθήσει. Όλοι βλέπουν το σταυρό που κουβαλάμε και συμπονούν , όμως κανείς δεν νιώθει το βάρος του σταυρού. Το ενδιαφέρον όλων είναι στιγμιαίο , όσο βρίσκεσαι στη παρέα. Μετά ο καθένας κοιτάει τα δικά του προβλήματα και τη δική του ρουτίνα. Έτσι λοιπόν πρέπει και εμείς οι ίδιοι να στηρίξουμε τα παιδιά μας.
Κατερίνα
Εγώ έχω βιώσει το ρατσισμό μέσα από την οικογένεια μου.Λαμβάνω ψυχολογική υποστήριξη από τα 18 μου κρυφά από την οικογένεια μου, για το λόγο πως αυτοί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν ένα διαφορετικό άτομο μέσα σε αυτή. Οι συγγενείς όχι μόνο δεν μας αποδέχτηκαν αλλά αντίθετα μας έκλεισαν την πόρτα κατάμουτρα. Ότι έχω καταφέρει, το έχω πετύχει μόνη μου.
Ελένη
Είχα και εγώ ένα συμβάν από το στενό οικογενειακό περιβάλλον και πιο συγκεκριμένα τη γιαγιά μου να μου λέει: «Μην φέρνεις το παιδί στο χωριό, γιατί έχω ένα όνομα εδώ». Νομίζω ότι η κοινωνία δεν έχει καταφέρει να ενσωματώσει τα παιδιά αυτά. Ακόμα και στα άτομα που δεν έχουν κάποια νοητική υστέρηση αλλά κινητική, η κοινωνία δεν τα βοηθάει στην καθημερινότητα τους. Δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ούτε υπάρχουν ειδικές ράμπες στους δρόμους. Κατά τη γνώμη μου ωστόσο, το πρώτο βήμα πρέπει να το κάνει η οικογένεια. Να αποδεχτεί και να συνειδητοποιήσει αυτό που της συμβαίνει και ως επόμενο επακόλουθο θα είναι να το αποδεχτεί και η κοινωνία χωρίς να ντρέπεται για το διαφορετικό της μέλος. Τα παιδιά αυτά έχουν αργούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αν εμείς δεν τα βοηθήσουμε αντί να πάνε ένα βήμα μπροστά , θα πάνε 10 βήματα πίσω.
Μαρία
Εγώ το πρόβλημα που αντιμετωπίζω καθημερινά είναι μέσα από την οικογένεια μου. Ο σύζυγός μου δεν θέλει να συνειδητοποιήσει την ιδιαιτερότητα του παιδιού και μου λέει χαρακτηριστικά πως είναι μια χαρά και μεγαλώνοντας θα του περάσει. Όπως επίσης και η αδερφή του παιδιού, ενώ παίζουν στο σπίτι, δεν θέλει να βγαίνουν παρέα έξω και φοβάται πως θα αντιμετωπίσουν οι φίλοι της το πρόβλημα της αδερφής της.
Στράτος
Κατά τη γνώμη μου η οικογένεια είναι η πρώτη που θα παρουσιάσει το πρόβλημα στο περίγυρο της. Από εκεί ξεκινάει η αδιαφορία των άλλων. Όσο παρουσιάζονται και δεν είναι κρυμμένα τα παιδιά αυτά, τόσο θα πληθαίνουν οι ευαισθητοποιημένοικαι η ενσωμάτωση τους θα πραγματοποιείται πολύ πιο ομαλά. Η παιδεία αυτής της χώρας βρίσκεται ακόμα πάρα πολύ πίσω. Εγώ έχω τραυματικές εμπειρίες κυρίως γιατί το στενό οικογενειακό περιβάλλον δεν έχει το θάρρος να πει αυτό που σκέφτεται. Με αποτέλεσμα να δέχεται όσα ακούει από το περίγυρο χωρίς αντίλογο. Θέλει μεγάλη προσπάθεια να τους αντιμετωπίσουν και να προχωρήσει. Μόλις το πρόβλημα γίνει πιο εμφανές και το παρατηρήσει ο περίγυρος, τότε αρχίζουν όλοι να γυρνάνε πλάτη.