Είναι ένας νέος άνθρωπος με ιδιαίτερη αντίληψη και ματιά για τα θέματα που αφορούν τους ανθρώπους με ιδιαιτερότητες και κινητικά προβλήματα.
Άλλωστε ο Μπάμπης Δούναβης βιώνει καθημερινά τις δυσκολίες που υπάρχουν από πρώτο χέρι, αφού για να κινηθεί χρειάζεται τη βοήθεια ενός αμαξιδίου. Αυτό δεν του έχει σταθεί εμπόδιο σε καμία στιγμή της ζωής του, κάτι που φαίνεται από τη δραστήρια ζωή του, που δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα νέο της ηλικίας του.Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις στην καθημερινότητα σου ως άτομο με κινητικές δυσκολίες;
Βγαίνοντας από το σπίτι, η πρώτη δυσκολία που αντιμετωπίζω κάθε μέρα είναι το θέμα του παρκαρίσματος, η παράνομη στάθμευση και το κλείσιμο στις ράμπες. Από προσωπική εμπειρία σας αναφέρω πως ακόμα και η 5λεπτη παράνομη στάθμευση, σ’ ένα άτομο ΑΜΕΑ μπορεί να προκαλέσει κάποιο ατύχημα, όπως συνέβη σε μένα παλιότερα. Εννοείται πως δεν μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη οι πολίτες να κάνουν στροφή 180 μοιρών και να μην βλέπουμε ούτε ένα παρκαρισμένο αμάξι σε θέση ΑΜΕΑ. Πιστεύω όμως πως οι πολίτες έχουν και την ευαισθητοποίηση, όπως το βιώνω μέσα από τις δράσεις που οργανώνονται στο Δήμο, και ο άνθρωπος επιθυμεί να συνεισφέρει όπως και όποτε μπορεί. Η επιθυμία μου είναι η προσπάθεια να γίνει συλλογική, ώστε να μπορέσει να αλλάξει ριζικά αυτή η κατάσταση.
Ως δεύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζω είναι η ελλιπής εγκατάσταση σε δημόσια κτίρια, υποδομών για άτομα με κινητικές δυσκολίες. Το Περιστέρι δεν έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα , όμως αν μιλήσετε και με άλλα άτομα με ειδικές ανάγκες, θα δείτε πως ένα ποσοστό 70% - 80% αντιμετωπίζει καθημερινά πρόβλημα στην είσοδο του σε δημόσια κτίρια. Ακόμα και αν ένα κτίριο έχει την απαραίτητη ράμπα, θα υπάρχει πρόβλημα στο πεζοδρόμιο πριν φτάσεις σε αυτή. Δεν περιμένω από έναν αρτιμελή άνθρωπο να κατανοήσει πλήρως τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
Ακριβώς για αυτό το λόγο θεωρώ πως όταν εκπονείται ένα έργο, θα πρέπει να λαμβάνουν μέρος και άτομα που με την γνώση και την εμπειρία τους θα δώσουν χρήσιμες συμβουλές. Ακόμα και στις τράπεζες αντιμετωπίζω πρόβλημα, οι οποίες, παρ'όλο που έχουν σύγχρονες υποδομές και διαθέτουν κουμπί αναπήρου στις πόρτες, υπάρχει ένα σκαλοπάτι 20-30 πόντων που δυσχεραίνουν την είσοδο μου στη τράπεζα. Πάντα βλέπω προθυμία στο να με βοηθήσουν οι πολίτες και οι υπάλληλοι ωστόσο από μόνο του αυτό δεν αρκεί. Ως αποτέλεσμα αυτού, τα ΑΜΕΑ αποφεύγουν να πηγαίνουν στις δουλείες τους και περιορίζουν τις εξόδους τους όταν κάθε φορά πρέπει να περιμένουν στην είσοδο για να τους δει ο εκάστοτε διευθυντής ή υπάλληλος κάποιας υπηρεσίας και να έρθει να τους βοηθήσει.
Στην καθημερινότητα σου έχεις βιώσει εσύ ο ίδιος ή άλλα άτομα γύρω σου bullying λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζετε;
Καταρχάς, θα μιλήσω για τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Όπως έχω ήδη πει, η νοοτροπία του κόσμου έχει αλλάξει, και χαίρομαι πραγματικά όταν βλέπω νέους ανθρώπους να χρησιμοποιούν ηλεκτρικά αμαξίδια και δεν αφήνουν τη ζωή τους να πάει πίσω και προχωράνε μπροστά. Ως δεύτερο επειδή κινούμαι καθημερινά στους δρόμους, βλέπω ότι ο κόσμος έχει πολύ θυμό και αγανάκτηση μέσα του.
Αυτό δεν ξέρω αν θεωρείται bullying, όμως με το να προσβάλει ο ένας τον άλλον πάνω στην οδήγηση είναι μια κατάσταση που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Χαίρομαι, όμως, πραγματικά που οι ανισότητες που υπήρχαν παλιότερα έχουν απαλειφθεί.
Εσύ, ως άτομο με κινητικά προβλήματα, έχεις κάποιο είδος βοήθειας από το κράτος;
Ως χώρα είμαστε πολύ πίσω στη βοήθεια που προσφέρει το κράτος στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Είχα τη δυνατότητα να επισκεφθώ ακόμα και την Αμερική για θέματα υγείας μου και μπορώ να το πω με σιγουριά αυτό. Ωστόσο δεν μπορούμε να τα ισοπεδώσουμε όλα. Υπάρχει βοήθεια σε βασικά πράγματα, όπως στην αγορά ενός χειροκίνητου αμαξιδίου ή ενός κρεβατιού κατάκλισης.
Είναι όμως γεγονός ότι με την πάροδο των χρόνων έχουν μειωθεί αισθητά οι παροχές στα επιδόματα και λόγω της οικονομικής κρίσης. Για μένα όμως αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει ως δικαιολογία, επειδή τα τελευταία χρόνια την κρίση την χρησιμοποιούμε πολύ και για την αποφυγή άλλων βασικών προβλημάτων που πρέπει να λύσουμε στην κοινωνία μας. Υπάρχουν ευάλωτες ομάδες που δεν μπορούμε να τους στερήσουμε ούτε ένα λιθαράκι από τη βοήθεια που πραγματικά χρειάζονται.
Εμείς προσπαθούμε να φέρουμε τη ποιότητα της ζωής τους στα στάνταρ της κοινωνίας που ζούμε. Αν ένα αρτιμελή άτομο πασχίζει 5 φορές για να το καταφέρει αυτό μέσα στην οικονομική κρίση που βιώνουμε, ένα άτομο ΑΜΕΑ θα χρειαστεί τη δεκαπλάσια προσπάθεια. Όταν όμως το κράτος μειώσει την παροχή ή το επίδομα που παίρνει αλλάζοντας νόμους από τη μία μέρα στην άλλη προς το χειρότερο, αυτό αποτελεί τεράστιο πλήγμα για αυτούς.
Τι θεωρείς πως πρέπει να αλλάξει στη χώρα; Αν εσύ βρισκόσουν σε μια καίρια θέση τι θα άλλαζες;
Μαγικό ραβδί δεν υπάρχει. Όλοι αντιμετωπίζουν δυσκολίες σε αυτή τη χώρα που ζούμε. Πέρα από την οικονομική κρίση, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και η ηθική κρίση. Όπως ανέφερα και προηγουμένως, όπως λαμβάνω εγώ τα θετικά μηνύματα ανθρώπων που στη καθημερινότητα μου έχουν την ευχέρεια και τη καλή διάθεση να με βοηθήσουν, θα ήθελα αυτό να γίνεται στο σύνολο και να σκεφτόμαστε τον συνάνθρωπο μας. Πλέον η δυσκολία των καιρών χτυπάει όλο και περισσότερο την πόρτα πολλών ανθρώπων στη σύγχρονη κοινωνία. Αν μπορούμε να αποκομίσουμε κάτι θετικό από αυτό, είναι να σκεφτόμαστε περισσότερο τον συνάνθρωπο μας.
Παράλληλα, θα άλλαζα τη νοοτροπία και θα έδινα πολύ μεγάλη βάση στη παιδεία. Η παιδεία για μένα είναι πρωτεύουσας σημασίας γιατί από αυτή απορρέει ότι έχει να κάνει με τη κοινωνία και τη διαμόρφωση χαρακτήρων που τα επόμενα χρόνια θα λάβουν θέσεις καίριες για ένα κράτος. Θα ήθελα η παιδεία, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια να έχουν τις παροχές που θα έπρεπε να παρέχει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος και μια σύγχρονη κοινωνία.
Χωρίς να βάζεις τους μαθητές και τους δασκάλους στη νοοτροπία να αναζητούν αλχημείες για να βγάζουν την ύλη. Θα έδινα τον καλύτερο μου εαυτό στη διαμόρφωση μια καλύτερης παιδείας με καίριες βάσεις γιατί για μένα είναι ο πυλώνας μιας σωστής κοινωνίας και κράτους δικαίου με τις αξίες που θα έπρεπε να κινείται. Έτσι θα είχαμε ένα πιο οργανωμένο κράτος που θα μπορούσε να λειτουργήσει και πιο σωστά.
Ως δημοτικός σύμβουλος και ενεργό μέλος της κοινωνίας, ποιες είναι οι δράσεις που έχεις κάνει από την ενασχόληση σου με τα κοινά;
Όταν σκέφτηκα να βάλω υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος, πρωτίστως σκεφτόμουν το Περιστέρι αλλά και όλα εκείνα τα άτομα που είχαν τα ίδια προβλήματα με εμένα. Μετά την ευκαιρία που μου έδωσε ο κ. Παχατουρίδης, επιθυμία μου ήταν και είναι να συνεισφέρω τα μέγιστα σε αυτούς τους ανθρώπους, αντιμετωπίζοντας ένα ένα τα προβλήματα τους. Ευχαριστώ πολύ τους πολίτες που με ψήφισαν και βρίσκομαι αυτή τη στιγμή σε θέση να μπορέσω να καλυτερέψω την ποιότητα και τη καθημερινότητας της ζωής τους. Επιγραμματικά, μία δράση που ξεκινήσαμε στο δήμο Περιστερίου είναι η συλλογή πλαστικών καπακιών.
Είναι μια δράση που έχει οικολογική συνείδηση και διαμορφώνει παιδεία καθώς απευθύνεται κυρίως στα σχολεία. Το μήνυμα που θέλαμε να περάσουμε εξαρχής στα σχολεία ήταν να βάλουμε αυτή τη μερίδα ανθρώπων, τα προβλήματα τους και το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έστω και από το μάζεμα πλαστικών καπακιών για να προσφέρουμε σε αυτούς ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Το μεγάλο στοίχημα ήταν να μπορέσουμε να συνομιλήσουμε με όλους τους μαθητές της πόλης μας και να τους αναλύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι ώστε να ευαισθητοποιούνται από την παιδική ηλίκία και να έχουν από νωρίς τον τρόπο σκέψης να αντιληφθούν πως θα μπορούσαν να βοηθήσουν έναν ηλικιωμένο σε μια στάση, έναν άνθρωπο με κινητικές δυσκολίες στο να ανέβει στη ειδική ράμπα.
Για μένα αυτό είναι ο κυριότερος στόχος σε αυτή τη δράση. Να μπορέσουμε να ενημερώσουμε τα παιδιά, να συνομιλήσουμε μαζί τους και να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, καθώς επίσης και να μαζέψουμε αρκετά πλαστικά καπάκια, καθώς απαιτούνταν 1 τόνος καπάκια για να αγοραστεί ένα αμαξίδιο. Παράλληλα, σαν άνθρωπος που βιώνω τα καθημερινά προβλήματα κίνησης ενός ατόμου σε αναπηρικό αμαξίδιο, είχα την ιδέα της διανομής ενημερωτικού φυλλαδίου σε έναν πολυσύχναστο, πλέον, δρόμο του Περιστερίου, την οδό Αιμιλίου Βεάκη. Ο συγκεκριμένος δρόμος, πέραν από χώρο συγκέντρωσης νέων ατόμων, είναι ένας αναδιαμορφωμένος δρόμος με υποδομές σύγχρονες, με ράμπες και οδηγούς όρασης για άτομα με περιορισμένη όραση.
Φτιάξαμε, λοιπόν, μια μακέτα προς ενημέρωση των πολιτών και μοιράστηκε με τη βοήθεια όλων των Αντιδημάρχων, Δημοτικών Συμβούλων αλλά και των πολιτών κατά μήκος όλου δρόμου. Η μακέτα αυτή ανέφερε το πολύ απλό : «Έχω και εγώ δικαίωμα» στην καθημερινότητα προς όφελος της ψυχαγωγίας μου και να μπορέσω να κάνω τις δουλειές μου όπως και οι συμπολίτες μου. Με τη παράνομη στάθμευση οχημάτων, δυσχεραίνεται και η μετακίνηση των πιο αδύναμων κοινωνικών ομάδων, πέρα από τα άτομα με κινητικά προβλήματα και των ηλικιωμένων και των μητέρων με καρότσια, αλλά και τίθεται σε κίνδυνο η σωματική ακεραιότητα των ατόμων αυτών.
Κλείνοντας ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στους συνανθρώπους σου με κινητικά προβλήματα και στις οικογένειες αυτών;
Θα ήθελα να τους πω πως ο κόσμος και η ζωή είναι μπροστά τους. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να στερούνται πράγματα και πρέπει να χαίρονται την κάθε στιγμή. Ευχή μου είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει κάθε οικογένεια με άτομο με κινητικές δυσκολίες να μην τον καθηλώνει κλεισμένο μέσα στο σπίτι του, απομονωμένο από την κοινωνία, αλλά αντίθετα με το αίσθημα της συλλογικής ευθύνης να συμμετέχουν και αυτοί ενεργά ως πολίτες στο δήμο τους. Όπως πήρα και εγώ την απόφαση και βρήκα μπροστά μου ανθρώπους που με στήριξαν και με βοήθησαν και τους ευχαριστώ για αυτό.
Να μην είναι προκατειλημμένοι πως βγαίνοντας από το σπίτι τους με το αναπηρικό καρότσι, κάτι θα τους συμβεί και πως ο απέναντι τους κοιτά καχύποπτα. Οι εποχές άλλαξαν και δεν πρέπει να σκεφτόμαστε πως υπάρχει ανισότητα και πως βλέποντας μας βλέπουν κάτι εξωπραγματικό.
Όλοι είμαστε άνθρωποι με ίσα δικαιώματα και μπορούμε να συμμετέχουμε σε όλα τα δρώμενα της χώρας και του δήμου μας. Να δράττουμε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία, γιατί η ζωή έχει τις δυσκολίες της αλλά αν δεν τη ζήσεις και δεν γευτείς τις εμπειρίες της, δεν θα καταλάβεις το νόημα της. Με υπομονή, επιμονή και ζητώντας τη βοήθεια των συνανθρώπων μας οι οποίοι είναι πλέον πρόθυμοι να βοηθήσουν, όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Συνέντευξη
Μπάμπης Δούναβης